Powstanie map z tej serii było wynikiem olbrzymiego zapotrzebowania na bardzo dokładne mapy wskutek wojen napoleońskich. Szybko przemieszczające się olbrzymie masy wojsk potrzebowały już nie przewodników w postaci ludzi dobrze znających teren, a map z dużą ilością szczegółów, będących podstawą dla pracy sztabowców. Nieprzypadkowo pierwsze wydania map Instytutu Geograficznego powstały w 1809 r. Nieprzypadkowo zostały sporządzone w dwóch wersjach językowych: niemieckiej i francuskiej. Po raz pierwszy w historii kartografii pojawiła się specjalna tablica objaśniająca wszystkie znaki topograficzne, których jest aż 37.

Mapy Instytutu Weimarskiego są bezcennym źródłem do badań nad historią zalesień, wiatraków i młynów wodnych, rozmieszczeniem poczt i karczm podróżnych, zasięgu bagien i rozlewisk. W ten sposób zostało złamane swoiste tabu obowiązujące kartografów do pocz. XIX w.: Jak najmniej informacji na mapach, bo to może przysłużyć się potencjalnemu wrogowi.

Mapy opracował Carl Ferdynand Weiland (1782-1847), z wyksztalcenia kartograf wojskowy, który doskonale rozumiał potrzeby kartograficzne rozmaitych wojsk. Wszystkie mapy odbito z płyt miedzianych o wym. 305x420 mm (chyba że tworzono je dla małych wycinków terenu, pozostających poza zasięgiem map głównych). Wszystkie w ramkach, które czasami przyjmowały formę ozdobnej bordiury. Różnią się też wymiarami arkuszów papieru, na którym zostały odbite. Całość nosiła nazwę: Topographisch militarische Karte von Deutschland.

Sortuj:

Pokaż:

keyboard_arrow_left 1 keyboard_arrow_right

Ceny wraz z opłatą aukcyjną

keyboard_arrow_up