[JADWIGA Śląska, św. – Trzebnica]. Rimpler, Martin Florian – Patrocinale Silesiae Et Poloniae Seu Discursus Prædicabiles. Honori Serenissimae Poloniae & Silesiae Ducissae S. Hedwigi Magnae pauperum Patronae. Część I (kolejne nie ukazały się). Norymberga 1697, wyd. Johann Hoffmann. 9 k., 514 s., 107 s., 106 k.; 4°. Ładny rozkładany frontyspis (31 x 20 cm) z wizerunkiem św. Jadwigi Śląskiej. Współoprawnie tego samego autora: Publicae & Privatae Necesitatis Asyla Seu discursus Praedicabiles, in quibus ad Deum Misericordiarum Patrem. (8 k., 278 s., 64 k.). Oprawa pergaminowa z epoki.
Estr. XV-XVIII, 26,
305. – Opis żywota i cudów św. Jadwigi Śląskiej
autorstwa proboszcza z Naumburga, Floriana Martina Rimplera (1646-1707). –
Błędy w paginacji: 344-349, 364-367, 369-380, 449-460. – Oprawa: przetarcia,
nieznaczne ubytki, ślady kornika. Wewnątrz egzemplarza ślady wilgoci, rdzawe
plamki oraz ślady kornika. Pierwsze karty z niefachowo uzupełnionymi
marginesami.
Św. Jadwiga Śląska (1174-1243), znana z pobożności żona Henryka I Brodatego (księcia wrocławskiego ze śląskiej dynastii Piastów, założyciela tzw. monarchii Henryków Śląskich), święta Kościoła katolickiego, fundatorka 20 kościołów i klasztorów (m.in. klasztoru cysterek w Trzebnicy – patrz widoki poniżej). Pochodziła ze skoligaconej z wieloma dworami europejskimi bawarskiej dynastii von Andechs. Kult św. Jadwigi rozpoczął się zaraz po jej śmierci. Po odwiedzinach klasztoru w Trzebnicy w 1260 roku legata papieskiego Anzelma rozpoczął się proces kanonizacyjny, popierany przez papieża Urbana IV, który poznał Jadwigę jeszcze jako legat w Polsce. Kult świętej propagował przez cały okres panowania książę Ludwik I brzeski, za którego panowania wykonano tzw. „Kodeks lubiński” z ilustrowaną legendą o św. Jadwidze Śląskiej. W Polsce patronuje min. Krosnu Odrzańskiemu, Trzebnicy i Dębicy. Św. Jadwiga uznawana jest za patronkę Polski i całego historycznego Śląska, a także małżeństw i chrześcijańskich rodzin. W XX wieku czczona jako patronka pojednania polsko-niemieckiego.