Vlastimil Hofman (1881-1970), Vlastimil Hofman (1881-1970) Alegoria starości - 1919

Olej na tekturze 49,5 × 70 cm

Hofman urodził się w Pradze jako syn czeskiego ojca i polskiej matki. Rodzina przeniosła się do Krakowa w 1889 roku. Od 1896 roku studiował na Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie, a następnie w latach 1899-1901 w Paryżu w École des Beaux-Arts. Po wybuchu wojny Hofman przeniósł się do Pragi, a następnie zamieszkał w Paryżu, by w 1921 roku powrócić do Krakowa. Około 1921 roku jego nazwisko zmieniło się z Hofmann na Hofman. Jest przedstawicielem symbolizmu i tworzył głównie sceny religijne i mitologiczne w wiejskim otoczeniu.

Na pierwszym planie znajduje się półdługi portret starej kobiety. Położyła ręce na lasce. Chociaż jej twarz jest naznaczona wiekiem, promieniuje duchową siłą. Jej oczy są półprzymknięte, wydają się patrzeć bardziej wewnętrznie niż na świat zewnętrzny. Być może będzie rozmyślać o swoim życiu u jego zmierzchu. Lawendowy szal leży na jej głowie i pokazuje jej siwe włosy nad czołem. Młoda blondynka o bladej cerze pojawia się za nią po prawej stronie, z ręką na piersi. Lekko przechyla głowę, spogląda w dół i wyraża litość z otwartymi ustami. Na głowie nosi wieniec z białych i czerwonych róż z kolcami. Wieniec być może symbolizuje radości i bóle miłości. Lewa połowa obrazu to widok wioski jesienią. Pora roku oczywiście odnosi się do jesieni życia. W lewym dolnym rogu widać młodą kobietę i mężczyznę ubranych na czarno w cywilne ubrania. Są lekko zwróceni ku sobie, ale ich wzajemne relacje są niejasne. Wydaje się, że istnieje między nimi nieokreślone napięcie. Za nimi na ścianie widać dwa satyry. Reprezentują one zwierzęce siły natury i być może odzwierciedlają pasję kryjącą się za burżuazyjną fasadą. Olej na tekturze 49,5 × 70 cm. Sygnowany: Wlastimil Hofmann / 1909 r.