Ostatnio oglądane
Zaloguj się aby zobaczyć listę pozycji
Ulubione
Zaloguj się aby zobaczyć listę pozycji
Inkografia już od dłuższego czasu pozostaje innowacyjną i atrakcyjną inwestycją. Jest to jedna z cyfrowych technik graficznych (ang. ink – atrament, tusz, farba drukarska, graphics – grafika), która tuż obok litografii, fotolitografii i serigrafii służy do reprodukowania prac artystów. Technika inkografii charakteryzuje się świetną jakością druku na papierze o wysokiej gramaturze wraz z naturalnie pigmentowanym atramentem. Najnowocześniejsze techniki pozwalają na zachowanie zarówno odpowiedniej trwałości barw, jak i ostrości obrazu. Inkografia umożliwia nabycie oryginalnie sygnowanych grafik najwybitniejszych polskich artystów w atrakcyjnych cenach. W ostatnim czasie można zauważyć wzrost zainteresowania inkografią na aukcjach. Elegancko oprawione prace wykonane w tej technice, mogą być niebanalnym prezentem.
Osoba wykonująca grafiki komputerowe zajmuje się tworzeniem i realizacją projektów graficznych z wykorzystaniem komputera. Projekty te mogą mieć zarówno charakter reklamowy, jak i artystyczny. W Polsce jednym z popularniejszych twórców grafik komputerowych chętnie eksperymentującym z tym medium był Zdzisław Beksiński. Eksperymenty rozpoczął od rysunków modyfikowanych komputerowo, od końca lat 90. zaczął tworzyć także grafiki cyfrowe – kolorowe i czarno-białe, sięgając w nich po swoje zdjęcia.
Druk cyfrowy nie wymaga użycia formy drukowej. Zaletami druku cyfrowego są m.in. całkowicie cyfrowa obróbka obrazu, dająca szereg możliwości, jak np. skalowanie, czy też łatwe i pełne zarządzanie kolorem oraz możliwość stosowania wielu kolorów, w tym dodatkowych. Inną zaletą jest możliwość druku na wielu różnych podłożach oraz w szerokim przedziale gramatur.
Kolaż (fr. collage – 'naklejanie', 'oklejanie papierem') jest to technika artystyczna polegająca na formowaniu kompozycji z różnych materiałów i tworzyw (gazet, tkanin, fotografii, drobnych przedmiotów codziennego użytku itp.). Są one naklejane na płótno lub papier i łączone z tradycyjnymi technikami plastycznymi. Kolaż to nie tylko technika, lecz także samo dzieło wykonane z różnych materiałów i łączące różne style i gatunki. Za pierwsze przykłady kolaży można uznać prace XIII-wiecznych kaligrafów japońskich, którzy przygotowywali podkłady do swoich prac, naklejając kawałki papieru i tkanin. Pierwsze współczesne kolaże (1912) zrealizowali równocześnie G. Braque i P. Picasso. Kolaże były charakterystyczne dla nurtu zwanego dadaizmem, który charakteryzował się dowolnością wyrazu artystycznego. Miało to umożliwić artystom swobodę wyrażania wypowiedzi poprzez sztukę, którą tworzyli. Występuje także kolaż muzyczny, będące zestawem nagrań muzycznych lub „z natury”, samplingu, czy innej kompozycji lub wykonań typu live o charakterze dźwiękowym, lub głosowym.
Słowo asamblaż wywodzi się z fr. assemblage:gromadzenie. Jest to technika wywodząca się z kolażu i oznaczająca dzieło powstałe z wykorzystaniem elementów trójwymiarowych. Bardziej niż do rzeźby, asamblażowi ze względu na założenia bliżej do instalacji i przestrzennej odmiany kolażu. Korzenie tej formy sztuki tkwią w pracach kubistów i dadaistów. Pojęcie to zostało pierwszy raz użyte przez Jeana Dubuffeta w 1950 roku, spopularyzowane w latach 60. XX wieku po wystawie The Art of Assemblage w 1961 roku w Nowym Jorku. Za prekursora tej metody w Polsce uważa się Władysława Hasiora. Artysta stworzył w tej technice sztandary, totemy, kapliczki domowe i inne obiekty magiczne, obiekty prywatnych obrzędów i kultów. W Polsce asamblaże tworzył także m.in. Tadeusz Kantor. Asamblażem można nazwać zarówno jedno dzieło, pojedynczy obiekt, zbudowany z różnych części, jak i zbiór, kolekcję takich elementów, powiązanych jakąś myślą przewodnią.
Mariola Świgulska, Czy Pan Klimt umówi się ze mną na kawę
Tomasz Olbiński, Latawce, 2015
Andrzej Cybura, JEDNA MUCHA WIOSNY NIE CZYNI
Józef Wilkoń, Pawik w niebieskim smokingu
W sztuce współczesnej ambalażem nazywany działania artystyczne polegające na opakowywaniu różnych obiektów, np. budowli lub fragmentów naturalnego krajobrazu. Słowo to wywodzi się z fr. emballage – opakowanie. Największe ambalaże tworzy Christo (opakowania budynków, ale też elementów krajobrazu). Celem jego działań było odkrycie najbardziej podstawowych cech obiektu i proporcji, które skrywane były pod faktycznym przeznaczeniem przedmiotu. W Polsce ambalaże wykonywał Tadeusz Kantor. Opakowywał obiekty, a także scenografię, aktorów i uczestników happeningów oraz swych spektakli. Z kolei Józef Szajna stosował metodę odwrotną: deballage – rozpakowywanie.
Giclee to neologizm wymyślony w 1991 roku przez grafika Jacka Duganne'a dla cyfrowych wydruków artystycznych wykonywanych na drukarkach atramentowych. Nazwa została pierwotnie zastosowana do odbitek artystycznych tworzonych na zmodyfikowanej drukarce Iris, w procesie wynalezionym pod koniec lat 80. XX wieku. Od tego czasu jest używany bardziej swobodnie w znaczeniu dowolnego druku artystycznego. Jest to druk wysokiej jakości, wykorzystujący tusz pigmentowy, którym pokrywa się specjalny, certyfikowany papier. Dla miłośników sztuki jest to okazja do nabycia dzieł sztuki w przystępnej cenie. Wydruki giclee (inaczej Fine Art Prints) stały się bardzo popularną metodą używaną przez wielu artystów na całym świecie. Dzięki drukowi atramentowemu artysta nie musi płacić za kosztowną konfigurację płyty drukarskiej. Druk atramentowy pozwala artystom przejąć całkowitą kontrolę nad produkcją i reprodukcją ich obrazów, w tym ostateczną korekcją kolorów i używanymi podłożami.
Tkanina artystyczna zwana inaczej dekoracyjną to tkanina posiadająca wartości artystyczne, wykonana przez artystę lub według jego projektu. Prace z tkaniny artystycznej powstają w różnych technikach takich jak gobelin, kilim, batik, makrama, aplikacja, filcowanie. Każda tkanina składa się z przeplecionych ze sobą wzajemnie prostopadłych nitek przędzy zwanych wątkiem i osnową. Surowcem do wykonywania tkanin dekoracyjnych jest przędza lniana lub konopna na osnowę i bardzo gruba przędza wełniana na wątek. Jako wątek, czyli układ nitek ułożony w tkaninie poprzecznie stosuje się również ścinki tkanin, futer, łodygi traw, słomę, trzcinę, pędy bambusa, a nawet cienkie listewki drewniane lub inne materiały zgodnie z zamysłem twórcy. Tkanina artystyczna uzyskała rangę prestiżową po drugiej wojnie światowej zwłaszcza w Polsce i w Japonii.
Do polskich wybitnych twórców tkaniny artystycznej należą m.in. Magdalena Abakanowicz, Andrzej Banachowicz, Helena Bukowska-Szlekys, Małgorzata Dmitruk, Karolina Matyjaszkowicz i Antoni Starczewski.
Kilim to tkanina dekoracyjna, dwustronna, wykonywana wełnianym wątkiem na osnowie wełnianej lub lnianej. Jest ona wykonywana w splocie płóciennym techniką płochową, lub grzebyczkową na warsztatach pionowych lub poziomych. Wzór tkaniny tworzą gęsto zbijane i kryjące osnowę nitki wątku. Technika ta jest jedną z najstarszych w tkactwie wzorzystym, znana była już w starożytnym Egipcie, Grecji oraz w Azji. Używano jej do dekoracji ścian i podłóg oraz do przykrywania mebli. W Polsce projektowali je tacy artyści jak m.in. Stanisław Wyspiański, Zofia Stryjeńska, Władysław Skoczylas, Teodor Grott i Czesław Młodzianowski. Zamysłem polskich artystów okresu międzywojennego było uczynienie kilimów wizytówką odrodzonego państwa polskiego. Polskie kilimy posiadają wzory o motywach roślinnych lub geometrycznych, często otoczone są bordiurą, czyli obramowaniem.
06/02/2022