Edward Dwurnik - Aukcje

Edward Dwurnik – tytan pracy, fascynat Nikifora

Edward Dwurnik był jednym z najpopularniejszych artystów w Polsce. W dorobku malarza znajduje się ponad 3,5 tysiąca obrazów i 10 tysięcy rysunków. Był niekwestionowanym tytanem pracy. Jego twórczość można podzielić na kilka cykli, okresów i fascynacji. Pomimo różnorodności prac Dwurnika, jego styl jest na tyle charakterystyczny, że łatwo rozpoznają go zarówno miłośnicy artysty, jak i laicy, którzy nie mają zbyt wiele wspólnego ze sztuką. To wyłącznie dowód na to, jak dużym i popularnym twórcą był w naszym kraju.

Będąc młodym studentem akademii, intensywnie poszukiwał swojego stylu. Po zetknięciu się z wystawą Nikifora Krynickiego w Kielcach, jego życie artystyczne nabrało rozpędu. Był to przełomowy moment w karierze Dwurnika. Nikifor stał się dla niego wyrocznią, inspiracją i najważniejszym mistrzem. Młody Edward przejął nie tylko charakterystyczne cechy twórczości Krynickiego, lecz także jego styl ubierania się.

Już jako adept Akademii Sztuk Pięknych, Dwurnik wydaje się iść w innym kierunku niż ówcześni, popularni koloryści, tacy jak: Eugeniusz Eibisch czy Jan Cybis. Obrazy Edwarda Dwurnika charakteryzowały się stonowaną kolorystyką, wyrazistymi i rozedrganymi kreskami oraz tematyką, zazwyczaj brutalną i daleką od estetyki. Po odkryciu prac Nikifora, artysta zapożyczył od swojego mistrza antyestetyzm, skupienie na barwach, narracyjność obrazów oraz uproszczony realizm.

Sztuka Edwarda Dwurnika skupiona na polskości

Najbardziej znane dzieła Edwarda Dwurnika to m.in. obrazy ujęte w cyklu „Podróże autostopem”, które stały się znakiem rozpoznawczym artysty. Tworzył je od 1966 r. przez całe swoje życie. Malował polskie i europejskie miasta, najczęściej z lotu ptaka. Przed tworzeniem wedut, skrupulatnie studiował historię i najważniejsze zabytki miast. Najbardziej ukochał plac Zamkowy w Warszawie, ratusz w Poznaniu i Rynek Główny w Krakowie. Co ciekawe, nie trzymał się kurczowo topografii miejscowości. Tworzył własne wyobrażenia aglomeracji. Często dodawał do obrazów surrealistyczne postaci: krokodyle, słonie czy żyrafy.

Po zakończeniu studiów, Edward Dwurnik malował obrazy, które charakteryzowała wysoka narracyjność. Jego dzieła prezentowały zagęszczoną akcję ujętą w jednej płaszczyźnie. Wielokrotnie zachęcano artystę do sfilmowania fabuły jego obrazów. Sam też był dużym fanem Romana Polańskiego. Kiedyś marzył nawet o szkole filmowej. Ostatecznie jednak to malarstwo stało się jego głównym i ukochanym zajęciem. W latach 70. Edward Dwurnik tworzył dzieła będące komentarzem polskiej, szarej rzeczywistości. Jego prace stały się analizą życia społeczno-politycznego peerelu. W tamtym czasie malował obrazy z cyklu „Sportowcy”, które opowiadały o ludziach z najniższych warstw społecznych, palących najtańsze papierosy „Sport”. W cyklu „Robotnicy” stosował natomiast groteskowy, karykaturalny, wręcz dramatyczny sposób styl narracji, traktujący o ważnych wydarzeniach polskiej klasy robotniczej.

Edward Dwurnik – sztuka o wielu twarzach

W twórczości Edwarda Dwurnika można zauważyć liczne motywacje, które oscylowały głównie wokół polskości. W 2000 r. artysta zainspirował się pracami Jacksona Pollocka. Jak sam wspominał, po latach skupienia się na malarstwie realistycznym, miał dość. Abstrakcja otworzyła przed nim nowy rozdział. Najpopularniejszym cyklem jego współczesnej twórczości były „tulipany”, które emanowały erotycznym wydźwiękiem. Niezwykle interesującymi pracami z tego okresu były również portrety znanych osobistości ze świata kultury. Dzieła te zawierały odręcznie malowane litery, hasła, które przekazywały takie informacje jak: zawód, wiek, znak zodiaku. Tworzyły opowieść o bohaterze przedstawionym na płótnie.