Tamara Łempicka urodziła się prawdopodobnie w Moskwie w 1898 roku, choć wiele źródeł wskazuje na Warszawę. Zmarła w 1980 roku w Meksyku. Urodziła się jako Tamara Rozalia Gurwik-Górska. Była córką mecenasa Borysa Gurwicz-Górskiego, rosyjskiego Żyda i jego żony Malwiny z domu Dekler, pochodzącej ze zasymilowanej zamożnej żydowskiej rodziny. W 1911 roku Tamara przeniosła się do swoich krewnych do Petersburga. Uczęszczała na kursy rysunku do Akademii Sztuk Pięknych, wieczorami aktywnie brała udział w życiu towarzyskim i kulturalnym. Podczas jednego z balów petersburskich elit poznała swego męża, Tadeusza Łempickiego, młodego prawnika i bon vivanta. Ślub malarki i Łempickiego odbył się w 1916 roku w Sankt Petersburgu. W tym samym roku przyszła na świat ich córka, Maria Krystyna, nazywana Kizette. Para miała bardzo ciężką sytuację ekonomiczną, z konieczności utrzymywania rodziny Tamara zaczęła malować i sprzedawać obrazy.
Tamara Łempicka podjęła studia w paryskiej Academie Ranson, u Maurice'a Denisa. Pierwszy raz jej prace zostały wystawione w 1922 przez Salon d′Automne dzięki siostrze artystki, Adriannie, która zasiadała w komisji dopuszczającej obrazy na wystawę. Malarstwo Łempickiej spotkało się z pozytywnym odbiorem, a ona zyskała sławę jako portrecistka Tamara de Lempicka. W 1922 roku powstał jej obraz „Tamara w zielonym Bugatti”, który został uznanym jednym z typowych obrazów art déco. Łempicka malowała głównie portrety i martwe natury, a nade wszystko akty, które miały zdobić salony zamożnych mieszczan. Obrazy aertystki zachwycają charakterystycznym stylem, kryją głęboki zmysł obserwacji świata i ludzi.
Liczne romanse Łempickiej z kobietami i mężczyznami zbudowały wizerunek artystki i kobiety prawdziwie niezależnej. Głośna znajomość z Gabrielem d'Annunzio wywołała ostateczny kryzys w małżeństwie i spowodowała rozwód w 1927 roku. W 1934 roku Łempicka wyszła ponownie za mąż, za barona Raoula Kuffnera. Ze względu na pochodzenie Kuffnera, w 1938 roku para zlikwidowała majątek i wyjechała do Stanów Zjednoczonych. Po śmierci barona Kuffnera w 1962 artystka zamieszkała w Houston w Teksasie. W 1978 przeniosła się do Cuernavaca w Meksyku, gdzie zmarła podczas snu 19 marca 1980 roku. Zgodnie z życzeniem malarki jej ciało zostało skremowane, a prochy rozrzucone z helikoptera nad wulkanem Popocatepetl.
Jak czytamy na stronie muzeum, „Wybór dzieł pozwala na prześledzenie twórczości artystki od lat dwudziestych do sześćdziesiątych XX wieku. Od powszechnie znanych obrazów portretowych oraz aktów, które są dzisiaj symbolem epoki i stylu „art déco”, poprzez dzieła o tematyce zaangażowanej społecznie, martwe natury, aż do mało znanych kompozycji abstrakcyjnych powstałych w latach pięćdziesiątych i impresyjnych obrazów malowanych szpachlą z lat sześćdziesiątych i siedemdziesiątych XX wieku. […]Część wystawy poświęcona została autokreacji artystki. Twórczość Łempickiej jest nierozerwalnie związana z jej sposobem życia. Zarówno sztuka, jak i życie, przynajmniej to publiczne, były w dużym stopniu przez nią kontrolowane. Elementem tej kontroli była jej autokreacja jako artystki i kobiety – wysublimowanej, modnej i bogatej. Ważnym elementem promocji Łempickiej, m.in. w prasie, były filmy i sesje zdjęciowe zamawiane u wybitnych fotografów mody”.
Wystawę „Łempicka” można oglądać do 12 marca 2023 roku w Gmachu Głównym Muzeum Narodowego w Krakowie, kuratorem wystawy jest Światosław Lenartowicz.
zdjęcie: Tamara Łempicka, Blask (Bachantka), 1932
Collection Rowland Weinstein, Courtesy of Weinstein Gallery, San Francisco, © Tamara de Lempicka Estate, LLC
