W Muzeum Narodowym w Krakowie do 15 października można obejrzeć wystawę „Nowosielski. W setną rocznice urodzin”.

Jak możemy przeczytać na stronie Muzeum „Wystawa, przygotowana z okazji setnej rocznicy urodzin Nowosielskiego, przedstawia trzy wątki w jego twórczości: pejzaż, ciało i abstrakcję. Pejzaże Mistrza przywodzą na myśl ujęcia filmowe, a ich kompozycja w znacznej mierze opiera się na zestawianiu płaskich i geometrycznych form. W tym wyborze prac możemy oglądać krajobrazy miejskie i wiejskie, przedstawione z różnych perspektyw – czasami frontalnie, są też ujęcia z lotu ptaka. Drugi temat to ciało, które nie jest tu jednak obiektem estetycznej kontemplacji, ale staje się niemal geometryczną formą, pozbawioną swej cielesności – jest uproszczone, zrytmizowane i anonimowe. Artysta, głęboko zanurzony w duchowości, dążył do ukazania ciała uświęconego, wyabstrahowanego z ziemskiej rzeczywistości. Trzeci wątek wystawy – abstrakcja w twórczości tego malarza odnosi się przede wszystkim do bytu najwyższego, do transcendencji, której emanację stanowi światło, także światło wiedzy i olśnienie. Muzeum Narodowe w Krakowie może poszczycić się znakomitą kolekcją prac Nowosielskiego, w tym dzieł malarskich, na papierze oraz ikonę, która prezentowana jest w Pałacu Biskupa Erazma Ciołka w przestrzeni poświęconej sztuce cerkiewnej. Obrazy artysty można podziwiać również w stałej Galerii Sztuki Polskiej XX i XXI wieku w Gmachu Głównym.”

Jerzy Nowosielski urodził się 7 stycznia 1923 roku w Krakowie, w którym później działał i tworzył. Ojciec artysty był Łemkiem obrządku greckokatolickiego i pochodził z Odrzechowej w powiecie sanockim, matka była Polką mającą niemieckie korzenie. Jerzy Nowosielski wychowany został w obrządku liturgii wschodniej, najpierw jako grekokatolik później prawosławny, co wywarło ogromny wpływ na jego działalność artystyczną. Podkreślał, że malarstwo i teologia są całkowicie zależne od siebie, a jedno bez drugiego nie miałoby szansy bytu, co udowadniał swoją sztuką. Niwelował bariery pomiędzy tworzeniem ikony a sztuką współczesną. W 1940 roku rozpoczął regularne studia na Wydziale Malarstwa Dekoracyjnego krakowskiej Kunstgewerbeschule. Był tam uczniem Stanisława Kamockiego i poznał wielu wspaniałych artystów. Dwa lata później, w 1942 roku, poprosił ihumena podlwowskiej Ławry św. Jana Chrzciciela, aby go przyjął do wspólnoty. Z powodu choroby był tam tylko cztery miesiące. Po powrocie do Krakowa związany był z kręgiem przyszłej Grupy Krakowskiej. W latach 1945–1947 studiował na Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie u profesora Eugeniusza Eibischa. Był asystentem Tadeusza Kantora. W okresie socrealizmu zajmował się sztuką sakralną oraz scenografią.