Artystka ikoniczna

Frida Kahlo, a tak naprawdę Magdalena Carmen Frida Kahlo y Calderón urodziła się 6 lipca 1907 roku. Była meksykańską malarką znaną z wielu portretów, autoportretów i prac inspirowanych przyrodą i artefaktami Meksyku . Zainspirowana kulturą popularną tego kraju, wykorzystała naiwny styl sztuki ludowej, aby zbadać kwestie tożsamości, postkolonializmu, płci, klasy i rasy w meksykańskim społeczeństwie. Jej obrazy często miały silne elementy autobiograficzne i mieszały realizm z fantazją.

Dzieciństwo i dojrzewanie

Ojciec artystki, Carl Wilhelm Kahlo był niemieckim Żydem, który przyjechał do Meksyku, chcąc zmienić swoje życie. Po śmierci żony, mając już dwójkę dzieci, związał się z Matilde Calderón y Gonzales, biorą ślub, najpierw rodzi się Magdalena, a rok później Cristina. W tamtym czasie w Meksyku każdy cudzoziemiec jest wrogiem, z tego powodu ojciec artystki musiał zmienic imię na Guillermo. Urodzona jako córka Niemca i metyskiej matki, Kahlo spędziła większość swojego dzieciństwa i dorosłego życia w La Casa Azul, swoim rodzinnym domu w Coyoacán – obecnie publicznie dostępnym jako Muzeum Fridy Kahlo. Kahlo lubiła sztukę od najmłodszych lat, otrzymując instrukcje rysowania od grafika Fernando Fernándeza, który był przyjacielem jej ojca. W 1925 roku zaczęła pracować po szkole, aby pomóc swojej rodzinie. Po krótkiej pracy jako stenografka została płatną praktykantką u Fernándeza. Frida miała cześć lat, gdy zachorowała na polio. Choroba pozostawiła po sobie zdeformowana prawą nogę. Artystka ukrywała defekt, nosząc buty na podwójnym obcasie. Nie była to jedyna choroba w życiu artystki. Poważny wypadek autobusowy 17 września 1925 roku w wieku 18 lat pozostawił Kahlo w bólu na całe życie. Frida miała pękniętą w trzech miejscach miednicę i kręgosłup, zmiażdżoną prawą nogę i wybity bark. Przykuta do łóżka przez trzy miesiące po wypadku, Kahlo zaczęła malować. Matka zaopatrzyła ją w specjalnie wykonaną sztalugę, która umożliwiła jej malowanie w łóżku, a ojciec pożyczył jej kilka swoich farb olejnych. Miała lustro umieszczone nad sztalugami, żeby mogła się zobaczyć. Większość obrazów, które Kahlo wykonała w tym czasie, to portrety jej samej, jej sióstr i szkolnych przyjaciół. Wczesne obrazy i korespondencja pokazują, że czerpała inspirację zwłaszcza z artystów europejskich, w szczególności mistrzów renesansu, takich jak Sandro Botticelli i Bronzino oraz z ruchów awangardowych, takich jak Neue Sachlichkeit i kubizm.

Diego Rivera

W lewicowym liceum Escuela Nacional Preparatoria poznaje Diega Riverę, najsłynniejszego malarza Meksyku i swojego przyszłego męża. Biorą ślub w 1929 roku. Rivera urodził się 8 grudnia 1886 roku jako jeden z bliźniaków w Guanajuato w Meksyku. Był synem Maríi del Pilar Barrientos i Diego Rivera Acosta, zamożnej pary. Jego brat bliźniak Carlos zmarł dwa lata po urodzeniu. Podobno matka artysty miała przodków converso (hiszpańskich przodków, którzy zostali zmuszeni do przejścia z judaizmu na katolicyzm w XV i XVI wieku). Rivera napisał w 1935 roku: „Moja żydowskość jest dominującym elementem w moim życiu”, mimo że nigdy nie wychowywał się w żadnej wierze żydowskiej, Rivera czuł, że jego żydowskie pochodzenie wpłynęło na jego sztukę. Zaczął rysować w wieku trzech lat, rok po śmierci swojego brata bliźniaka. Kiedy został przyłapany na rysowaniu na ścianach domu, jego rodzice zainstalowali tablice kredowe i płótno na ścianach, aby go zachęcić do rozwijania swoich umiejętności. W jego twórczości występują różne etapy: kubizm, malarstwo figuratywne, fowizm. Był twórcą wielu meksykańskich murali. Był współtwórcą narodowego programu sztuki meksykańskiej, nawiązującej do tradycji prekolumbijskich.

Amerykański okres

Po przeprowadzce z Diego do Morelos w 1929 roku Kahlo zainspirowało miasto Cuernavaca, w którym mieszkali. Zmieniła swój styl artystyczny i coraz częściej czerpała inspiracje z meksykańskiej sztuki ludowej. Jej identyfikacja z La Raza, mieszkańcami Meksyku i głębokie zainteresowanie ich kulturą pozostały ważnymi aspektami jej sztuki przez resztę jej życia. Kiedy Kahlo i Rivera przeprowadzili się do San Francisco w 1930 roku, artystka poznała amerykańskich artystów, takich jak Edward Weston, Ralph Stackpole, Timothy L. Pflueger i Nickolas Muray. Sześć miesięcy spędzonych w San Francisco było produktywnym okresem dla Kahlo, która dalej rozwijała styl sztuki ludowej. Chociaż nadal publicznie przedstawiała się jako po prostu małżonka Rivery, a nie artystka, po raz pierwszy wzięła udział w wystawie, kiedy jej prace i prace Diega zostały włączone do szóstej dorocznej wystawy San Francisco Society of Women Artists w Pałac Legii Honorowej. Po przeprowadzce z Riverą do Detroit, Kahlo doświadczyła wielu problemów zdrowotnych związanych z nieudaną ciążą. Pomimo tych problemów zdrowotnych, a także niechęci do kapitalistycznej kultury Stanów Zjednoczonych, czas spędzony przez Kahlo w mieście był korzystny dla jej artystycznej ekspresji. Eksperymentowała z różnymi technikami, takimi jak akwaforta i freski, a jej obrazy zaczęły wykazywać silniejszy styl narracyjny. Zaczęła także kłaść nacisk na tematy „terroru, cierpienia, ran i bólu”. W Stanach jest samotna, Diego całe dnie maluje i romansuje z coraz większą liczbą kobiet. Pod koniec 1933 roku wracają do Meksyku, bo kończą im się pieniądze. Diego już wtedy o wszystkie niepowodzenia oskarża Fridę, która, żeby mu dopiec nawiązuje romans z Lwem Trockim, ukrywającym się w ich domu przed gniewem Stalina.

Życie po rozwodzie

W latach 1937 i 1938 kariera artystyczna Kahlo była niezwykle produktywna, po jej rozwodzie, a następnie pojednaniu z Riverą. Para rozwiodła się w 1939 roku. Artystka namalowała więcej „niż przez wszystkie osiem poprzednich lat małżeństwa”. Pierwszej znaczącej sprzedaży dokonała latem 1938 r., kiedy gwiazda filmowa i kolekcjoner sztuki Edward G. Robinson kupił cztery obrazy po 200 dolarów każdy. Jeszcze większe uznanie nastąpiło, gdy francuski surrealista André Breton odwiedził Riverę w kwietniu 1938 roku. Był pod wrażeniem Kahlo, natychmiast uznając ją za surrealistkę. W październiku Kahlo pojechała samotnie do Nowego Jorku. W listopadowym otwarciu wystawy wzięły udział znane postacie, takie jak Georgia O'Keeffe i Clare Boothe Luce, i spotkały się z dużym pozytywnym odzewem w prasie. W ciągu trzech miesięcy spędzonych w Nowym Jorku Kahlo malowała bardzo mało, zamiast tego skupiała się na cieszeniu się miastem na tyle, na ile pozwalało jej kruche zdrowie. Miała też kilka romansów, kontynuując ten z Nickolasem Murayem, który był prawdopodobnie najważniejszym po Riverze mężczyzną w jej życiu i angażując się w kolejne z Levym i Edgarem Kaufmannem Jr. W 1940 roku Frida i Diego wracają do siebie.

Ostatnie lata

W latach czterdziestych Kahlo brała udział w wystawach w Meksyku i Stanach Zjednoczonych oraz pracowała jako nauczyciel plastyki. Uczyła w Escuela Nacional de Pintura, Escultura y Grabado i była członkiem-założycielem Seminario de Cultura Mexicana. Zawsze kruche zdrowie Kahlo zaczęło się pogarszać. Miała swoją pierwszą indywidualną wystawę w Meksyku w 1953 roku, na krótko przed śmiercią 13 lipca 1954 roku w wieku 47 lat. Twórczość Kahlo jako artystki pozostawała stosunkowo nieznana aż do późnych lat 70., kiedy została ponownie odkryta przez historyków sztuki i działaczy politycznych. Na początku lat 90. nie tylko stała się rozpoznawalną postacią w historii sztuki, ale była również uważana za ikonę Chicanos, ruchu feministycznego i społeczności LGBTQ+. Prace Kahlo zostały docenione na całym świecie jako symbol meksykańskich tradycji narodowych, a przez feministki za to, co jest postrzegane jako bezkompromisowe przedstawienie kobiecego doświadczenia i formy. Spośród 142 zachowanych obrazów wykonała aż 55 autoportretów. Jej najwcześniejsze obrazy, które wykonała w połowie lat dwudziestych XX wieku, ukazują wpływy mistrzów renesansu i europejskich artystów awangardowych, takich jak Amedeo Modigliani. Pod koniec dekady Kahlo czerpała więcej inspiracji z meksykańskiej sztuki ludowej. Styl, który rozwinęła, łączył rzeczywistość z elementami surrealistycznymi.

Zdjęcia: Wikipedia