Ostatnio oglądane
Zaloguj się aby zobaczyć listę pozycji
Ulubione
Zaloguj się aby zobaczyć listę pozycji
Jan Tarasin urodził się w 1926 roku w Kaliszu, zmarł w 2009 roku. W 1951 ukończył malarstwo w krakowskiej ASP w pracowni prof. Zbigniewa Pronaszki. Zadebiutował na I Wystawie Sztuki Nowoczesnej w Krakowie w latach 1948-49. Od 1962 roku był członkiem Grupy Krakowskiej. W latach 1963-1967 wykładał na Wydziale Architektury Wnętrz Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie. W 1967 roku zamieszkał w Warszawie, gdzie w 1974 roku objął Samodzielną Pracownię Malarstwa na Akademii Sztuk Pięknych. W 1985 roku otrzymał tytuł profesora nadzwyczajnego tej uczelni, a w 1987 roku został wybrany jej rektorem i sprawował tę funkcję do 1990 roku. Pracował i mieszkał w Warszawie. Silny wpływ na twórczość artysty miało stypendium, dzięki któremu wyjechał do Wietnamu i Chin w 1962 roku. W tamtym czasie artysta zaczyna tworzyć kolaże, zatapiając w ich strukturze różne elementy. Jest uważany za przedstawiciela nurtu zmierzającego do abstrakcji, jednak jego twórczość nawiązuje także do sztuki figuratywnej. W połowie lat 50. stwarzając cykle litografii - „Nowa Huta i jej mieszkańcy“, 1954, „Dom“, 1955, przeciwstawił się oficjalnemu optymizmowi i operując symboliką martwej natury, zawarł treści egzystencjalne. W latach 70. Bohaterami jego dzieł stają się tajemnicze formy geometryczne, organiczne komponowane w monotonne, rytmiczne ciągi. Jan Tarasin traktuje obraz jako model intelektualny mówiący za pomocą plastycznych znaków. W 1984 otrzymał Nagrodę im. Jana Cybisa. W 1995 w warszawskiej Zachęcie miała miejsce monograficzna wystawa prac artysty. W 2010 roku imię Jana Tarasina nadano Biuru Wystaw Artystycznych w Kaliszu.