Jacques-Louis David urodził się 30 sierpnia 1748 roku w Paryżu w dobrze prosperującej rodzinie francuskiej. Kiedy miał około dziewięciu lat, jego ojciec zginął w pojedynku, a matka zostawiła go z zamożnymi wujami architektami. Zadbali oni o to, aby otrzymał doskonałe wykształcenie w Collège des Quatre-Nations na Uniwersytecie Paryskim. Artysta chciał być malarzem, jednakże wujowie i matka usilnie próbowali przekonać go do zostania architektem. Udało mu się ich przekonać i poszedł uczyć się od François Bouchera, czołowego malarza tamtych czasów, który był także jego dalekim krewnym. Boucher zdecydował, że zamiast przejąć kuratelę Davida, wyśle go do swojego przyjaciela, malarza Josepha-Marie Viena. Później wyjechali razem do Rzymu, gdzie pod wpływem antyku artysta odsunął się od rokoko. W roku 1774 otrzymał Prix de Rome. Po powrocie David uczęszczał do Akademii Królewskiej, mieszczącej się obecnie w Luwrze. Został przyjęty w 1783 roku za obraz „Cierpienie Andromachy”.
"Przysięga Horacjuszy", 1784
Uznanie wywołał obrazem wykonanym w 1784 roku na zlecenie króla Francji Ludwika XVI „Przysięga Horacjuszy”, odpowiadającym nastrojom epoki rewolucji francuskiej. Obraz natychmiast odniósł ogromny sukces wśród krytyków i publiczności i pozostaje jednym z najbardziej znanych obrazów wykonanych w stylu neoklasycystycznym. Przedstawia scenę z rzymskiej legendy o sporze z VII wieku p.n.e. między dwoma walczącymi miastami, Rzymem i Alba Longa. Kolejny niezwykle popularnym i cenionym obrazem Jacquesa Louisa Davida jest „Śmierć Marata”. Namalowany w 1793 roku, przedstawia przyjaciela artysty i zamordowanego francuskiego przywódcę rewolucyjnego, Jean-Paula Marata. Jest jednym z najsłynniejszych obrazów z epoki Rewolucji Francuskiej, David namalował go, gdy był czołowym francuskim malarzem neoklasycystycznym, Montagnardem i członkiem rewolucyjnego Komitetu Bezpieczeństwa Ogólnego. Stworzony w kilka miesięcy po śmierci Marata, obraz przedstawia Marata leżącego martwego w kąpieli po jego zamordowaniu przez Charlotte Corday 13 lipca 1793 roku. Oddźwiękami rewolucji są także obrazy: niedokończony obraz „Przysięga rewolucjonistów” malowany na polecenie Zgromadzenia Ustawodawczego, „Przysięga w sali do gry w piłkę” (1790), „Portret Madame Sèriziat ”(1795). Namalował też „Porwanie Sabinek”(1799).
"Śmierć Marata", 1793
Jako członek Corps Electoral Paryża i deputowany Konwentu Narodowego głosował w 1792 roku za śmiercią króla. Został aresztowany jako przyjaciel Robespierre’a; uratowała go amnestia z 1795 roku. Napoleon mianował go w roku 1804 swym nadwornym malarzem i z tego okresu pochodzą główne dzieła Davida: „Portret konny Napoleona na górze św. Bernarda”, „Le sacre” zwany „Koronacją Napoleona” (1805–1807), portret Napoleona w stroju koronacyjnym i „Rozdanie orłów”. Bonaparte darzył Davida wielkim szacunkiem i poprosił go, aby towarzyszył mu w Egipcie w 1798 roku, ale artysta odmówił, najwyraźniej nie chcąc rezygnować z materialnego komfortu, bezpieczeństwa i spokoju ducha, które uzyskał przez lata. Po upadku Napoleona musiał uchodzić z Francji jako „królobójca”; w roku 1816 osiadł w Brukseli, gdzie nadal malował. Malował także portrety.
Autoportret
Wychodząc z teatru, potrącił go powóz, wskutek czego zmarł 29 grudnia 1825 roku. Po jego śmierci niektóre obrazy zostały wystawione na aukcję w Paryżu, sprzedano je za grosze. Słynna „Śmierć Marata” została wystawiona w odosobnionym pomieszczeniu, aby uniknąć oburzenia publiczności. Niedozwolony powrót do Francji w celu pochówku sprawił, że ciało malarza zostało pochowane w Brukseli i przeniesione w 1882 roku na brukselski cmentarz. Niektórzy twierdzą, że jego serce zostało pochowane wraz z żoną na Père Cmentarz Lachaise w Paryżu.
