Stowarzyszenie zostało założone przez Williama Holmana Hunta, Johna Everetta Millaisa, Dantego Gabriela Rossettiego, Williama Michaela Rossettiego, Jamesa Collinsona, Frederica George’a Stephensa i Thomasa Woolnera, którzy utworzyli siedmioosobowe „bractwo”, wzorowane częściowo na ruchu nazareńskim. Członkowie odrzucili to, co uważali za mechanistyczne podejście przyjęte po raz pierwszy przez manierystycznych artystów, którzy byli następcami Rafaela i Michała Anioła. Po początkowej silnej opozycji prerafaelici stali się bardzo wpływowi, a druga faza ruchu zainspirowana szczególnie twórczością Rossettiego, wniosła duży wkład w symbolizm. Pomimo pierwszych sukcesów, bractwo zaczynało się rozpadać. W 1852 roku Woolner wyemigrował do Australii. Dwa lata później Hunt zdecydował, że wyjedzie do Ziemi Świętej, aby nabrać wprawy w malowaniu obrazów religijnych. Millais natomiast został członkiem stowarzyszenia Królewskiej Akademii Sztuki, której założenia jeszcze niedawno tak bardzo chciał obalić. Właśnie to wydarzenie z 1853 roku Rossetti uznał za oficjalny koniec bractwa Prerafaelitów.
Portret Dantego Gabriela Rossettiego ok. 1871, autorstwa George'a Frederica Wattsa
Dante Gabriel Rossetti urodził się 12 maja 1828 roku w Londynie. Rossetti był drugim dzieckiem i najstarszym synem włoskich emigrantów. Jego ojciec, Gabriele Rossetti, był uczonym Dantego, który został wygnany z Neapolu za pisanie poezji popierającej konstytucję neapolitańską z 1819 roku. Matka Rossettiego była guwernantką i nadzorowała wczesną edukację swoich dzieci. Rodzina Rossettich była jedną z niewielu tak utalentowanych rodzin wiktoriańskich: m.in. William Michael Rossetti był wraz ze swoim bratem aktywnym członkiem Bractwa Prerafaelitów i został redaktorem i literatem, a najmłodsza córka, Christina Georgina Rossetti, stała się ważną i wpływową poetką liryczną. W dzieciństwie Rossetti kształcił się w domu, a później uczęszczał do King's College School i często czytał Biblię, a także dzieła Szekspira, Dickensa, Sir Waltera Scotta i Lorda Byrona. Przez całe życie dzielił swoją twórczość pomiędzy dwie pasje: poezję i sztukę. Pierwsze duże obrazy olejne Rossettiego ukazują realistyczne cechy wczesnego ruchu prerafaelitów. Jego „Girlhood of Mary Virgin” (1849) i „Ecce Ancilla Domini” (1850) przedstawiają Maryję jako nastolatkę. Artysta malował olejami, wykorzystując pędzle akwarelowe, na płótnie, które zagruntowywał bielą, aż powierzchnia była gładka jak tektura, a każdy odcień pozostawał przezroczysty. Od początku powstania Bractwa wśród dzieł artysty pojawiały się tematy szlacheckie lub religijne.
"Dziewczęcość Maryi Dziewicy" (1849)
Około 1860 roku Rossetti powrócił do malarstwa olejnego, porzucając gęste średniowieczne kompozycje z lat pięćdziesiątych XIX wieku na rzecz potężnych zbliżeń kobiet w płaskich przestrzeniach malarskich. Obrazy te wywarły duży wpływ na rozwój europejskiego ruchu symbolistycznego. W nich przedstawianie kobiet przez Rossettiego stało się niemal obsesyjnie stylizowane. Przedstawił swoją nową kochankę Fanny Cornforth jako uosobienie fizycznego erotyzmu, podczas gdy Jane Burden, żona jego partnera biznesowego Williama Morrisa, była przedstawiana jako eteryczna bogini. Nowe prace nie były oparte na średniowieczu, ale na włoskich artystach wysokiego renesansu z Wenecji, Tycjana i Veronese.
"Sen na jawie" (1880)
Żona Rossettiego, Elżbieta, zmarła z powodu przedawkowania laudanum w 1862 roku, prawdopodobnie w wyniku samobójstwa, wkrótce po urodzeniu martwego dziecka. Rossetti popadał w coraz większą depresję, a po śmierci swojej ukochanej zakopał z nią większość swoich niepublikowanych wierszy na cmentarzu Highgate, choć później kazał je wykopać. Wyidealizował jej wizerunek jako Beatrice Dantego na wielu obrazach. Ostra reakcja krytyków na pierwszy zbiór poezji Rossettiego przyczyniła się do załamania psychicznego w czerwcu 1872 roku. Następnego lata stan artysty znacznie się poprawił. W 1874 roku Morris zreorganizował swoją firmę zajmującą się sztuką dekoracyjną, odcinając Rossettiego od biznesu. Rossetti nagle opuścił Kelmscott w lipcu 1874 roku i nigdy nie wrócił. Pod koniec życia pogrążył się w stanie chorobowym przez uzależnienie od hydratu chloralu i narastającą niestabilność psychiczną. Ostatnie lata spędził jako odludek w Cheyne Walk. Zmarł 9 kwietnia 1882 roku.
