1 czerwca urodził się malarz i grawer Francesco Giuseppe Casanova

Francesco Giuseppe Casanova urodził się 1 czerwca 1727 roku w Londynie, zmarł 8 lipca 1803 roku niedaleko Mödling. Był włoskim malarzem specjalizującym się w scenach batalistycznych. Jego starszym bratem był Giacomo Casanova, słynny kochanek i poszukiwacz przygód, a jego młodszym bratem był Giovanni Casanova; również znany malarz. Urodził się w Londynie, gdzie jego rodzice, Zanetta Farussi, aktorka, oraz Gaetano Casanova, aktor i tancerz, mieli zobowiązania teatralne. Krążyły pogłoski, że jego ojciec był w rzeczywistości księciem Walii (który wkrótce potem został królem Jerzym II); nie jest jasne, czy z obelżywych motywów, czy dla rozgłosu. Rodzina wróciła do Wenecji, gdy był jeszcze młody, a po śmierci ojca w 1733 roku on i jego rodzeństwo zostali oddani pod opiekę rodziny Grimani. Kariera artysty rozpoczęła się w warsztatach Giovanniego Antonio Guardiego, według wspomnień jego brata Giacomo, było to dla niego bardzo nieprzyjemnym okresem. Później przeniósł się do pracowni Antonio Joli, który był scenografem w teatrach Grimanich. Wkrótce podjął studia u batalisty Francesca Simoniniego. W 1751 roku, za radą swojego brata Giovanniego, wyjechał do Paryża i został uczniem Karola Parrocela. W następnym roku, po śmierci Parrocela, wyjechał do Drezna i spędził rok, studiując obrazy batalistyczne w „Galerii Elektorów Saksonii”. W 1758 wrócił do Paryża i zaczął pracować jako wolny strzelec. Sukces nie przyszedł od razu, a jego pierwsza wystawa była porażką. W 1761 roku został niepełnym, nadliczbowym członkiem Królewskiej Akademii Malarstwa i Rzeźby, a w 1763 awansował na członka pełnego. W wyniku przychylnej krytyki ze strony Denisa Diderota zaczął otrzymywać zlecenia od arystokracji. Diderot później wyrażał negatywne opinie na temat pracy Casanovy, ale jego reputacja była już wyrobiona. Jego sława szybko rozprzestrzeniła się na wschód i od 1768 roku otrzymywał zamówienia od Katarzyny Wielkiej. Dwa lata później wyprodukował swoje cztery słynne „obrazy katastrof”, które kupił Jean-Benjamin de la Borde w imieniu króla Ludwika XV. W 1771 roku wystawił dwa duże płótna przedstawiające sceny z wojny trzydziestoletniej (Bitwa pod Freiburgiem i Bitwa pod Lens) i po raz kolejny zyskał aprobatę Diderota. W 1762 roku ożenił się z Jeanne-Marie Jolivet (1734–1773), baletnicą teatru Comédie-Italienne, znaną jako „Mademoiselle d'Alancour”. Jej koneksje zawodowe zapewniły mu również wielu klientów. W 1775 roku, dwa lata po jej śmierci, ożenił się z niedawno owdowiałą Jeanne Cathérine Delachaux (1748–1818). Małżeństwo okazało się katastrofą, więc porzucił ją w 1783 roku, wspomagany i podżegany przez Giacomo. Schronił się w Wiedniu pod opieką księcia Karola Józefa de Ligne, który przedstawił go kanclerzowi Kaunitzowi. Oprócz swoich obrazów wykonywał projekty gobelinów i tapicerek, które okazały się bardzo lukratywne. Od 1770 do 1787 roku Królewska Manufaktura Beauvais wykorzystała ponad siedemdziesiąt jego wzorów. Wyprodukował także szereg akwafort, w tym „Tambour russe à cheval”, „Les trois Cuirassiers”, „Le Drapeau”, „Choc de cavalerie”, „L'Ane et le Drapeau” i „Le Dîner du peintre Casanova”. Pomimo swojego sukcesu i wielu arystokratycznych klientów roztrwonił pieniądze, był wiecznie zadłużony i zmarł w biedzie w swoim domu niedaleko Mödling. Prace Casanovy znajdują się w następujących kolekcjach: Luwr, Paryż; Ermitaż w Petersburgu; Kunsthistorische Museum, Wiedeń; Musée des Beaux-Arts, Béziers; Muzeum Sztuk Pięknych im. Puszkina w Moskwie; Albertina, Wiedeń; Neues Schloss, Schleissheim; Capodimonte, Neapol.

Zdjęcie: Wikipedia, "Burza", jeden z czterech „obrazów katastrof”