Urodził się 16 lutego 1731 roku w Rzymie i tam studiował u Marco Benefiala, włoskiego malarza, prekursora stylu neoklasycznego. Pochodził z umbryjskiej szlachty osiadłej w Rzymie. Jego ojciec był z zawodu kucharzem. W 1750 roku, za rekomendacją architekta Gaetano Chiaveri, Marcello został rekrutowany do Drezna w Saksonii, gdzie został zatrudniony przez króla Polski Augusta III. Po śmierci króla Augusta Marcello udał się do Wiednia, a stamtąd do Warszawy. W Dreźnie poznał Bernarda Bellotto i przez całe życie współpracował z tym włoskim malarzem.
Rodzina
W Dreźnie ożenił się z Friederike Richter, malarką i pastelistką znaną z miniaturowych portretów. Fryderyka była także nadworną malarką, 8 grudnia 1759 roku otrzymała tytuł malarki nadwornej Augusta III Sasa. Para miała dwóch synów oraz trzy córki. Najstarszy syn Fryderyk był sekretarzem króla Stanisława Augusta oraz odegrał polityczną rolę w okresie prac Sejmu Czteroletniego, w 1794 roku był członkiem rządu insurekcji kościuszkowskiej Rady Najwyższej Narodowej. Młodszy syn Franciszek ukończył Szkołę Rycerską w Warszawie, pełnił służbę wojskową w Kamieńcu Podolskim oraz walczył w randze kapitana w czasie insurekcji kościuszkowskiej, a po jej upadku administrował dobrami Baciarellich w podłowickim Osieku, był także oficerem w powstaniu listopadowym. Praprawnukiem Marcello Bacciarellego był polski aktor teatralny, filmowy i telewizyjny Ryszard Bacciarelli.
"Portret własny w brązowym fraku", 1793
Twórczość
W Wiedniu Marcello malował portrety rodziny cesarskiej, w tym czterech córek Marii Teresy, księżnej cieszyńskiej Marii Krystyny i jej męża księcia Alberta. Po śmierci Augusta III odnowił kontakt ze Stanisławem Poniatowskim obranym już jako król i przyjął propozycję zostania jego pierwszym malarzem. Ze względu na wcześniejsze zobowiązania otrzymane w Wiedniu, do Warszawy przeniósł się dopiero w 1766. Osiadł w Polsce na stałe. Został zatrudniony przez króla na stanowisku dyrektora nowoutworzonych budynków i dóbr królewskich. Na polecenie króla założył na Zamku Królewskim w Warszawie Malarnię Królewską. Przez długi czas malarz prowadził ją przy swojej pracowni jako własną, autorską szkołę malarską.
"Portret Stanisława Augusta z klepsydrą", 1793
Namalował cykl portretów przedstawiających niemal wszystkich polskich królów, od Bolesława Chrobrego po ostatniego króla Rzeczypospolitej Stanisława II Augusta, który był też mecenasem i wielbicielem Bacciarellego. Wykonał też portret Izabeli Lubomirskiej w sukni ślubnej, który zamówiła kilka lat po ślubie. Bacciarelli chętnie malował też ważne kulturowo sceny z historii Polski. W twórczości artysty dominował portret. Samych tylko portretów króla Stanisława Augusta malarz pozostawił ponad 30. Szacuje się, że Bacciarelli wykonał w sumie 203 obrazy historyczne i portrety, syn artysty twierdził, że ojciec namalował 250 obrazów.
"Nadanie Konstytucji Księstwu Warszawskiemu przez Napoleona", 1811
Ostatnie lata
Marcello Bacciarelli zmarł w Warszawie 5 stycznia 1818 roku. W Polsce przebywał w sumie 52 lata, czyli większość swojego życia. Razem z żoną Fryderyką został pochowany na cmentarzu ujazdowskim przy kościele parafialnym św. Anny i św. Małgorzaty. Po rozebraniu świątyni i zamknięciu cmentarza w 1822 roku ich szczątki zostały przeniesione do podziemi katedry św. Jana, gdzie ich nagrobki uległy zniszczeniu podczas powstania warszawskiego w 1944 roku.
